Voor de zon op

Vandaag om half 5 opgestaan, want we gingen de sunrise wandeling doen. We vertrokken om 5 uur en het was nog pikke donker. We moesten eerst een stukje door het dichte regenwoud heen. Het s'nachts geregend dus het was behoorlijk modderig. Dit merkte je doordat het soms heel glad was en je een soort soppend geluid maakte terwijl je liep. Na ongeveer een half uurtje flink doorstappen kwamen we bij een weg uit. Deze moesten we ook een tijd volgen om vervolgens weer ergens een bospaadje in te slaan. Inmiddels was het al aardig licht geworden. We waren bang om de zonsopgang te missen dus we liepen met een moordend tempo door. Dit was alleen niet meer vol te houden toen we eenmaal heuvel op gingen. Gelukkig verzekerde de gids ons dat we het makkelijk zouden halen. Het laatste stuk van de heuvel was zo stijl als een trap, alleen waren er natuurlijk geen treden. Met af en toe even een rustpauze kwamen we uiteindelijk boven. Het was echt een super mooi uitzicht over bijna heel het regenwoud. We waren net 5 minuten op de top toen de zon op kwam. Het was een heel mooi gezicht en het werd gelijk warm. Heel in de verte konden we Mount Elgon zien waar we de week ervoor op waren geweest.
Na een halfuurtje gingen we weer aan de andere kant van de heuvel naar beneden. Ongeveer halverwegen kwamen we bij een grot aan. Hij was vroeger gebruikt om goud te winnen. Nu woonden er alleen nog maar vleermuizen. Je moest gebukt lopen en het was donker en vochtig. Toen we er weer uit kwamen vlogen de vleermuizen om onze oren.
Na nog een stukje afdalen kwamen we weer op dezelfde weg als de heenweg uit. Langs de grote weg waren nog blue monkeys, neushoornvogels en andere vogels te zien. Het was ook mooi om te zien hoe het water door de zon verdampte, waardoor er een soort van mist hing.
We waren uiteindelijk om 10 uur weer terug. Ik had heel erg trek, want ik had nog niks gegeten. Na ons 'ontbijt' hebben we ons omgekleed en zijn we lekker in de zon gaan zitten met een boekje.
s'Middags had ik nog even in de keuken gekeken. Dat gaat daar heel anders dan hier. Ze koken daar op een soort van mini bbq met houtskool. Daar hadden ze er dan 2 van, op ieder kon 1 pan. Het was er daardoor ook erg warm binnen en best benauwd doordat er een beetje rook vanaf kwam. Dit is trouwens de reden waarom er in kenya zoveel mensen zijn met COPD. Ze koken binnen in hun huis, soms zelfs met een kampvuurtje.
Het eten was heerlijk, Dr. Mertens had ons op geit getrakteerd en er was speciaal voor ons pasta gehaald.