Geluk bij een ongeluk
Blijf op de hoogte en volg Imke
08 Oktober 2012 | Kenia, Eldoret
Vandaag iets later op dan gisteren. Althans voor mij. In de banda van simone was er vannochtend om 5 uur een aanval van safari ants (die hebben we aan het begin ookal een keer ontmoet). Ze vertelde bij het ontbijt dat ze iets voelde prikken in haar nek en toen op haar arm. Ze ging toen maar kijken met haar zaklamp en ze zag dat haar slaapzak en klamboe helemaal onder de mieren zaten. Ze hebben toen maar snel hun spullen gepakt.
We waren net uit de slagboom van het reservaat toen Tyas zei dat hij z'n Iphone had laten liggen. Wij zeiden allemaal dat we nu nog gelijk om konden keren, maar Dr. Mertens deed moeilijk. 'Moesten we nou echt stoppen hiervoor?'. Wij vonden allemaal van wel, het had iedereen kunnen gebeuren. Was het toeval of niet? De chauffeur David ging aan de kant want we bleken een lekke band te hebben. Nu zouden we zowiezo vertraging oplopen dus Tyas kon zijn mobiel gaan halen.
Hij ging met Arco terug rennen maar al snel was hij terug want Arco rende toch veel harder. Ondertussen was David bezig om zijn gereedschap te pakken uit de laadbak achterin de bus. Ineens riep hij: 'Is this the phone?' Het bleek dat Tyas zn Iphone tussen de achterbank was gevallen in de laadruimte. We hadden hem waarschijnlijk niet gevonden als we geen lekke band hadden gehad.
Arco was natuurlijk al lang weg. Tyas moest toen van Dr. Mertens op een Pikkipikki (een motortaxi) om hem te halen. Dit was hilarisch om te zien omdat dat ding helemaal doorboog toen Tyas erop ging zitten. Uiteindelijk waren de jongens nog eerder terug dan dat de band gemaakt was.
Na ongeveer een uur konden we eindelijk weer verder. Helaas niet voor lang want na een kwartiertje stopten we weer omdat er een steen tussen de banden zat (we hadden achter dubbel lucht). Met veel wrikken met een stang kwam hij los.
Onze eerste bestemming was het ziekenhuis in Naitiri. We waren ongeveer anderhalf uur te laat dus voor afrikaanse begrippen keurig op tijd. We werden eerst in een lokaaltje ontvangen. Langs een muur lagen allemaal oranje doosjes op een berg. Het bleken condooms te zijn. Na even gewacht te hebben werden we welkom geheten door een dokter, een verpleegkundige en een community worker. De laatse had alles voor ons geregeld. Het praatje van de dokter verliep wel een beetje raar. Hij begon op een gegeven moment over dat de andere groep vorig jaar een echo apparaat had meegenomen en wat ze nu dan allemaal nog nodig hadden. Zoals meer slaapzalen voor de studenten, een CT-scan en de maturnity ward moest ook nog uitgebreid worden. Wij gingen er verder niet op in en we kregen nog een rondleiding door het ziekenhuis. Het was veel kleiner dan ik verwacht had. Er was een grote wachtruimte waar rondom kamertjes zaten van de clinical officers. Ook het lab zat er naast. Dat was gewoon een klein kamertje waar overal potjes en papieren lagen. De afdelingen hadden we verder niet gezien, wel was er een heel nieuw gebouw in aanbouw waar de OK's zouden komen. Dit was gesponsord door Safaricom (telefoon netwerk).
Na de rondleiding stond er nog een lunch voor ons klaar. Niemand had nog echt trek maar in Kenya is het heel onbeleefd om eten niet aan te nemen dus we moesten alles nemen. Het meeste was wel lekker, maar de bruine Ugali was echt niet te eten. Ik had het idee bij elke hap te moeten kokhalzen.
Na het ziekenhuis gingen we naar het naastgelegen dorpje om te zien hoe de community workers werkten. Dit waren traditionele vroedvrouwen die les hadden gekregen. Zo gaven ze alle vrouwen die zwanger waren in hun omgeving advies om naar het ziekenhuis te gaan om te bevallen. Als dit niet lukte hielpen ze ook mee met thuis bevallingen. Ze hielden ook in de gaten of iedereen wel een wc gebruikte, schoon drinkwater dronk en goede voeding gebruikte voor hun kinderen. Het was heel mooi om dit te zien, zeker omdat zij dit vrijwillig deden.
Bij de 2de community worker mochten we bij haar huisje naar binnen. Het was heel knus met zn alle. Het bleek dat ze voor ons weer heel veel eten had gemaakt en natuurlijk konden we dit niet afslaan. We zaten al aardig vol van de lunch in het ziekenhuis, maar ons borden werden steeds maar weer volgeschept oa met de bruine ugali. Toen we eindelijk bomvol weg mochten met 2 bananen trossen waren we al een uur te laat. We moesten namelijk voor het donker in Eldoret zijn. Het was balen maar het was niet anders. Ik ging niet te ver voorin de bus zitten zodat ik niet op de weg hoefde te kijken naar het rijgedrag van alle weggebruikers.
We kwamen om half 9 aan in Eldoret. Ik ben nog even snel langs de supermarkt geweest om iets van fruit te kopen als avond eten. We waren allemaal blij dat we er waren en dat we een kamer hadden wc en warme douche.
We waren net uit de slagboom van het reservaat toen Tyas zei dat hij z'n Iphone had laten liggen. Wij zeiden allemaal dat we nu nog gelijk om konden keren, maar Dr. Mertens deed moeilijk. 'Moesten we nou echt stoppen hiervoor?'. Wij vonden allemaal van wel, het had iedereen kunnen gebeuren. Was het toeval of niet? De chauffeur David ging aan de kant want we bleken een lekke band te hebben. Nu zouden we zowiezo vertraging oplopen dus Tyas kon zijn mobiel gaan halen.
Hij ging met Arco terug rennen maar al snel was hij terug want Arco rende toch veel harder. Ondertussen was David bezig om zijn gereedschap te pakken uit de laadbak achterin de bus. Ineens riep hij: 'Is this the phone?' Het bleek dat Tyas zn Iphone tussen de achterbank was gevallen in de laadruimte. We hadden hem waarschijnlijk niet gevonden als we geen lekke band hadden gehad.
Arco was natuurlijk al lang weg. Tyas moest toen van Dr. Mertens op een Pikkipikki (een motortaxi) om hem te halen. Dit was hilarisch om te zien omdat dat ding helemaal doorboog toen Tyas erop ging zitten. Uiteindelijk waren de jongens nog eerder terug dan dat de band gemaakt was.
Na ongeveer een uur konden we eindelijk weer verder. Helaas niet voor lang want na een kwartiertje stopten we weer omdat er een steen tussen de banden zat (we hadden achter dubbel lucht). Met veel wrikken met een stang kwam hij los.
Onze eerste bestemming was het ziekenhuis in Naitiri. We waren ongeveer anderhalf uur te laat dus voor afrikaanse begrippen keurig op tijd. We werden eerst in een lokaaltje ontvangen. Langs een muur lagen allemaal oranje doosjes op een berg. Het bleken condooms te zijn. Na even gewacht te hebben werden we welkom geheten door een dokter, een verpleegkundige en een community worker. De laatse had alles voor ons geregeld. Het praatje van de dokter verliep wel een beetje raar. Hij begon op een gegeven moment over dat de andere groep vorig jaar een echo apparaat had meegenomen en wat ze nu dan allemaal nog nodig hadden. Zoals meer slaapzalen voor de studenten, een CT-scan en de maturnity ward moest ook nog uitgebreid worden. Wij gingen er verder niet op in en we kregen nog een rondleiding door het ziekenhuis. Het was veel kleiner dan ik verwacht had. Er was een grote wachtruimte waar rondom kamertjes zaten van de clinical officers. Ook het lab zat er naast. Dat was gewoon een klein kamertje waar overal potjes en papieren lagen. De afdelingen hadden we verder niet gezien, wel was er een heel nieuw gebouw in aanbouw waar de OK's zouden komen. Dit was gesponsord door Safaricom (telefoon netwerk).
Na de rondleiding stond er nog een lunch voor ons klaar. Niemand had nog echt trek maar in Kenya is het heel onbeleefd om eten niet aan te nemen dus we moesten alles nemen. Het meeste was wel lekker, maar de bruine Ugali was echt niet te eten. Ik had het idee bij elke hap te moeten kokhalzen.
Na het ziekenhuis gingen we naar het naastgelegen dorpje om te zien hoe de community workers werkten. Dit waren traditionele vroedvrouwen die les hadden gekregen. Zo gaven ze alle vrouwen die zwanger waren in hun omgeving advies om naar het ziekenhuis te gaan om te bevallen. Als dit niet lukte hielpen ze ook mee met thuis bevallingen. Ze hielden ook in de gaten of iedereen wel een wc gebruikte, schoon drinkwater dronk en goede voeding gebruikte voor hun kinderen. Het was heel mooi om dit te zien, zeker omdat zij dit vrijwillig deden.
Bij de 2de community worker mochten we bij haar huisje naar binnen. Het was heel knus met zn alle. Het bleek dat ze voor ons weer heel veel eten had gemaakt en natuurlijk konden we dit niet afslaan. We zaten al aardig vol van de lunch in het ziekenhuis, maar ons borden werden steeds maar weer volgeschept oa met de bruine ugali. Toen we eindelijk bomvol weg mochten met 2 bananen trossen waren we al een uur te laat. We moesten namelijk voor het donker in Eldoret zijn. Het was balen maar het was niet anders. Ik ging niet te ver voorin de bus zitten zodat ik niet op de weg hoefde te kijken naar het rijgedrag van alle weggebruikers.
We kwamen om half 9 aan in Eldoret. Ik ben nog even snel langs de supermarkt geweest om iets van fruit te kopen als avond eten. We waren allemaal blij dat we er waren en dat we een kamer hadden wc en warme douche.
-
20 Oktober 2012 - 14:18
Gerrit De Rover:
Imke. Morgen ben je jarig en nu willen we je vast feliciteren met je verjaardag en we wensen je nog een fijne tijd toe in Kenia en een gezond terug komen. Wel een andere verjaardag dan thuis zijn.
Je moeder zal je dit reisje best gunnen maar ze zal je zeker missen. En wat denk je van Lennard.Ze zullen de dagen aftellen tot je terugkomst. En jij aan het afkicken.
Toch nog een fijne dag met al je mede reizigers.Hartelijke groeten opa en oma de Rover -
21 Oktober 2012 - 08:35
Lydia:
Hallo Imke,
Van harte gefeliciteerd met je verjaardag. Ver weg van huis, maar het zal best een bijzondere verjaardag worden. Heb je nog tijd om wat speciaals te bakken voor deze gelegenheid, of misschien hebben ze daar zelf wel hele speciale dingen die ze voor een verjaardag maken. Ieder land zal dat op zijn eigen manier vieren, denk ik zo. In ieder geval een hele fijne dag toegewenst. Zon heb je alvast.
Een goed vervolg ook van je verblijf daar.
Veel liefs,
Lydia -
21 Oktober 2012 - 11:44
Tineke Van Den Abeele:
Lieve Imke,
In plaats van de gebruikelijke verjaardagskaart een mailtje naar Kenia.
Van harte gefeliciteerd en nog een hele fijne, boeiende en leerzame tijd toegewenst!
Liefs van je tante Tineke -
21 Oktober 2012 - 18:16
Michel:
Hoi lieve Imke,
héél fééstelijk gefeliciteerd met je verjaardag, en zeker deze hele speciale daar in het verre Afrika/Kenia. Aan je verhalen te lezen zul je deze verjaardag waarschijnlijk altijd als een heel bijzondere herinneren. Ik lees je avonturen overigens met plezier. Ik snap intussen ook dat je je medische toekomst door deze ervaringen misschien heel anders kunt gaan bekijken. Ik wens je daar nog heel veel bijzondere avonturen toe!
Lieve groetjes, Michel -
22 Oktober 2012 - 20:26
Imke Esser:
Allemaal bedankt voor de felicitaties!!!! Erg leuk om wat van het thuisfront te horen.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
