Schooltime, again..

s ‘Ochtends gedoucht met regenwater. Het was best koud, maar ook wel even lekker om weer fris te ruiken. Susan Shebet wilde het goed maken en begon met een introductie over haarzelf en haar werk. Wij hadden wel zoiets dat het raar was dat ze dit niet uit zichzelf had gedaan en dat het nu ook al de tweede dag was. Als afsluiting ging ze met de twee gastvrouwen een liedje zingen. We liepen allemaal achter elkaar naar buiten en gingen daar in een rondje rondlopen. Wel een goed begin van de dag. We konden daarna nog wat vragen stellen. We vroegen wat details van haar project. Bijvoorbeeld wat ze dan voor ceremonie deden en of ze de meisjes ook leerde over family planning. Daar kregen we een beetje een vaag antwoord op, omdat ze met de kerk samenwerken werden condooms niet gepromoot. Abstinence en faithfullness waren de 2 keywoorden. We lieten duidelijk merken dat we dit wel tegen vonden vallen van iemand met 3 titels. Toen bleken condooms ineens wel een programma onderdeel te zijn. Heel raar.
Bij de primary school was er een onduidelijkheid wat precies de bedoeling was. Uiteindelijk gingen we de kindjes even gedag zeggen. Ze waren eerst een beetje bang voor ons, maar met ballonen waren ze dat snel vergeten. Een paar kindjes lieten ons hun lokaal zien. Het was niet meer dan een stenen huisje zonder ramen. Er stonden 4 schoolbankjes in en ze moesten met zn 3en samen doen met 1 boek. Een meisje vertelde dat ze later heel graag journaliste wilde worden. Ze kon heel goed engels praten en toen ik haar uitlegde hoe mn camera werkte was ze niet meer te stoppen.
Ik raakte ook nog even aan de praat met een leraar. Hij vertelde dat er hier dichtbij een privé school was van de fluorspa mijn. Ze hadden een overeenkomst met de regering kunnen krijgen dat als die school een nieuw lokaal bouwde zei er ook één kregen. Zo waren er inmiddels 2 gebouwen in aanbouw en bijna klaar om in gebruik te worden genomen. We moesten al snel weer gaan. De kinderen liepen met ons mee naar de bus.
De tweede school bleek ook een primary school te zijn. We vonden het wel een beetje vreemd. Susan Shebet was ook weer snel nergens te bekennen. In elke klas gingen we even een kijkje nemen en de leerlingen gingen liedjes voor ons zingen. Toen konden wij eigenlijk niet achter blijven en gingen we ‘hoofd, schouders, knie en teen’ in het engels zingen. Het was wel duidelijk te zien dat deze school en de leerlingen meer geld hadden. De lokalen zagen er erg mooi uit en alle kinderen hadden mooie uniformen en schoenen.
Wij hadden het inmiddels wel een beetje gezien. Iedereen zat in de bus, maar mevrouw Susan was nergens te bekenen. Het bleek dat ze nog bezig was met flyers uitdelen.
Omdat we pas om 2 uur een afspraak hadden bij een andere school werden we afgezet bij een marktje. Het stelde niet veel voor dus we hadden het al snel gezien. Ik liep nog langs wat huisjes, daar raakte ik aan de praat met een meisje. Ze was heel verlegen maar vond het allemaal heel grappig. Ze vertelde dat ze met 5 broertjes en zusjes hier woonde. Ik werd zelfs uitgenodigd in het huis van 1 van de meisjes waar ze woonde met haar zoontje en haar man. Het was gewoon tegen het ouderlijk huis aangebouwd en het was ongeveer 2 bij 2. Ze was 19 en haar man werkte in de mijn. Ze boden me zelfs aan om te blijven eten, dat moest ik helaas afslaan (wat eigenlijk heel erg onbeleefd is) want we zouden over 10 minuten weer vertrekken.
Toen we bij de secundairy school aankwamen zaten alle kinderen netjes in 1 lokaal. Het was ongeveer 30 graden buiten en denk ik 35 binnen.
Een paar mensen van onze groep hadden een heel leuk toneelstukje voorbereid over kinderen krijgen en de man - vrouw relatie. Eerst speelde ze hoe het in kenia gaat en daarna hoe het in nederland gaat.
De leerlingen vonden het allemaal heel grappig, maar ze durfde er niet veel over te zeggen. Waarschijnlijk was dat omdat de docenten er ook bij zaten.
Om half 5 waren we weer terug bij het centrum en kregen we lunch. Dat bleek nog het eten van de avond ervoor te zijn. Daarna had Susan geregeld dat we de vrouwen die voor ons kookte konden interviewen over FGM en haar project. Het was best interessant maar wel jammer dat Susan uiteindelijk de meeste vragen beantwoorde omdat de vrouwen niet zo heel goed engels konden.
s'Avonds hebben we nog een evaluatie gedaan over hoe we de dagen vonden. We vonden het allemaal nog steeds jammer dat er weinig FGM werd behandeld en we hoeven echt niet naar nog meer scholen te gaan. We hebben toen besloten om morgen niet te laat weg te gaan want het is nog 5 uur rijden naar eldoret.