De mobile clinic
Blijf op de hoogte en volg Imke
01 Oktober 2012 | Kenia, Kapenguria
Vandaag weer vroeg op, want we gingen mee met een mobiele kliniek. We hadden weer 3 jeeps gehuurd om dat we de bergen in zouden gaan en daar geen goede wegen zijn. Om half 9 kwamen we aan bij het missie hospital in Ortum. Daarvandaan zou de kliniek om 9 uur vertrekken, maar omdat het toch nog wel even zou duren kregen we een rondleiding door het ziekenhuis. We ontmoette daar Willem en zijn vrouw. Hij is een co-assistent van het EMC die ook via Dr.Mertens daar is gekomen. Zijn vrouw is verpleegster en is met hem meegekomen en helpt de zusters mee in het ziekenhuisje.
Het was niet zo'n groot ziekenhuis maar het zag er wel goed uit. De meeste patiënten zaten buiten, terwijl de zusters de zalen aan het schoonmaken waren. De allerziekste lagen wel in bed en werden meestal verzorgd door familie.
Om 11 uur konden we eindelijk vertrekken en gingen we achter de mobile clinic aan. Dat is trouwens niet meer dan een auto met een paar kistjes vacciens erin en 3 zusters.
Het uitzicht was onderweg echt adembenemend. We gingen heel hoog de bergen in (ongeveer zo hoog als de Alpen). Maar daar ligt geen sneeuw, alles is bedekt met groen bos en maisvelden. De mensen in dit gebied zijn hier ook relatief rijker omdat er het hele jaar door regen valt, dus heeft hun vee groen gras en groeid de mais goed.
Om half 1 kwamen we aan bij het punt waarvanuit we zouden werken. Onderweg waren er nog een paar mensen meegelift, maar de meeste zouden pas om 2 uur komen.
Daarom wilde Dr.Mertens dolgraag nog even een stukje verder rijden om te kijken of de dispenserie in Sina er nog stond. Die had hij 20 jaar geleden helpen bouwen. Na ongeveer 6 km rijden kwamen we aan bij een oud vervallen gebouwtje, we schrokken al. Maar gelukkig bleek daarachter de echte dispenserie te staan en die zag er goed uit. We werden gelijk welkom geheten door de clinical officer daar. Hij runt dit kleine praktijkje dus in zn eentje. Er kwamen ongeveer 5 patiënten per dag. Vaak met malaria, diarree of verschijnselen van TB.
Weer terug bij de post van de mobile clinic stonden er al behoorlijk wat vrouwen met hun babies. Het bleek dat ze vandaag een moeder en kind poli hadden. Ze gingen allemaal geduldig in de rij zitten. Ze moesten zich eerst melden bij de zuster die in een heel groot boek hun gegevens opschreef. Ze hadden ook zelf een kaartje bij zich waarop stond hoe vaak ze al waren geweest en wanneer. Daarna werd de baby gewogen door hem in een soort zakje te hangen. Er werd gekeken of hij/zij was gegroeid en of dit volgens de goede groeicurve ging. Als laatste kreeg de baby 1 of 2 vaccinaties. Het viel me op dat de kinderen allemaal heel dik aangekleed waren. Terwijl het echt best wel warm was, misschien om ze al aan de warmte te laten wennen.
Er waren ook zwangere vrouwen die nagekeken werden. Ik mocht ook nog even meekijken. Als eerste werd de fundus hoogte bepaald, daarna de hartslag van het kind geteld (was best wel lastig te vinden) en als laatste nog de bloeddruk van de moeder gemeten. De meeste van deze 'vrouwen' waren tussen de 16 en 19 jaar oud. Dat was wel heel apart om te zien.
Nadat we een tijdje hadden gekeken hoe de babies werden gevaccineerd mochten wij ook nog allemaal een baby vaccineren. Ik vond het wel een beetje eng om te doen, we hadden tenslotte alleen nog maar op een sinaasappel geoefend. Maar uiteindelijk ging het prima.
Aan het eind van de middag moesten we weer op tijd vertrekken om voor het donker van de berg af te zijn. We zaten met Dr.Mertens in de auto en die wilde nog even stoppen bij een andere dispenserie waar hij had gewerkt. Waar bleven in de auto wachten, toen er een man werd binnen gedragen door 2 andere mannen. Ze hadden een draagzak gemaakt van een deken en die aan een paal gebonden die zeop hun schouders droegen. De man had duidelijk iets aan zijn voet want die zat in het verband en er zaten allemaal vliegen op. Wij sprongen natuurlijk uit de auto, want we wisten dat Dr. Mertens dit niet zomaar weg zou gaan zonder de man te helpen.
Het bleek dat de man een week geleden een stok in zn voet had gekregen. Hij had hem eruit gehaald maar t was heel erg gaan ontsteken. Dr. Mertens stuurde gelijk iemand om ergens zeep te gaan kopen. Toen het verband eraf werd gehaald schrokken we wel even. Er zat een gat bij zn wreef van ongeveer anderhalve cm doorsneden en er kwam pus uitlopen. De huid eromheen was ook helemaal verkleurd en zag eruit alsof het er elk moment af kon vallen. Er was al snel iemand terug met zeep en hij moest zn voet in een badje water met omo doen. Dit deed duidelijk heel veel pijn, maar de pokot mensen zijn hier niet zo kleinzerig en hij ga geen kik. Nadat Dr.Mertens zn vrienden en de arts van de dispenserie had geinstrueerd konden we weer verder gaan. We vroegen onderweg nog of hij dacht dat de man zijn voet wel zou helen. Dit zou nog een twijfel geval worden, want als er nog hout in zit moet hij geopereerd worden in kapenguria.
Het was niet zo'n groot ziekenhuis maar het zag er wel goed uit. De meeste patiënten zaten buiten, terwijl de zusters de zalen aan het schoonmaken waren. De allerziekste lagen wel in bed en werden meestal verzorgd door familie.
Om 11 uur konden we eindelijk vertrekken en gingen we achter de mobile clinic aan. Dat is trouwens niet meer dan een auto met een paar kistjes vacciens erin en 3 zusters.
Het uitzicht was onderweg echt adembenemend. We gingen heel hoog de bergen in (ongeveer zo hoog als de Alpen). Maar daar ligt geen sneeuw, alles is bedekt met groen bos en maisvelden. De mensen in dit gebied zijn hier ook relatief rijker omdat er het hele jaar door regen valt, dus heeft hun vee groen gras en groeid de mais goed.
Om half 1 kwamen we aan bij het punt waarvanuit we zouden werken. Onderweg waren er nog een paar mensen meegelift, maar de meeste zouden pas om 2 uur komen.
Daarom wilde Dr.Mertens dolgraag nog even een stukje verder rijden om te kijken of de dispenserie in Sina er nog stond. Die had hij 20 jaar geleden helpen bouwen. Na ongeveer 6 km rijden kwamen we aan bij een oud vervallen gebouwtje, we schrokken al. Maar gelukkig bleek daarachter de echte dispenserie te staan en die zag er goed uit. We werden gelijk welkom geheten door de clinical officer daar. Hij runt dit kleine praktijkje dus in zn eentje. Er kwamen ongeveer 5 patiënten per dag. Vaak met malaria, diarree of verschijnselen van TB.
Weer terug bij de post van de mobile clinic stonden er al behoorlijk wat vrouwen met hun babies. Het bleek dat ze vandaag een moeder en kind poli hadden. Ze gingen allemaal geduldig in de rij zitten. Ze moesten zich eerst melden bij de zuster die in een heel groot boek hun gegevens opschreef. Ze hadden ook zelf een kaartje bij zich waarop stond hoe vaak ze al waren geweest en wanneer. Daarna werd de baby gewogen door hem in een soort zakje te hangen. Er werd gekeken of hij/zij was gegroeid en of dit volgens de goede groeicurve ging. Als laatste kreeg de baby 1 of 2 vaccinaties. Het viel me op dat de kinderen allemaal heel dik aangekleed waren. Terwijl het echt best wel warm was, misschien om ze al aan de warmte te laten wennen.
Er waren ook zwangere vrouwen die nagekeken werden. Ik mocht ook nog even meekijken. Als eerste werd de fundus hoogte bepaald, daarna de hartslag van het kind geteld (was best wel lastig te vinden) en als laatste nog de bloeddruk van de moeder gemeten. De meeste van deze 'vrouwen' waren tussen de 16 en 19 jaar oud. Dat was wel heel apart om te zien.
Nadat we een tijdje hadden gekeken hoe de babies werden gevaccineerd mochten wij ook nog allemaal een baby vaccineren. Ik vond het wel een beetje eng om te doen, we hadden tenslotte alleen nog maar op een sinaasappel geoefend. Maar uiteindelijk ging het prima.
Aan het eind van de middag moesten we weer op tijd vertrekken om voor het donker van de berg af te zijn. We zaten met Dr.Mertens in de auto en die wilde nog even stoppen bij een andere dispenserie waar hij had gewerkt. Waar bleven in de auto wachten, toen er een man werd binnen gedragen door 2 andere mannen. Ze hadden een draagzak gemaakt van een deken en die aan een paal gebonden die zeop hun schouders droegen. De man had duidelijk iets aan zijn voet want die zat in het verband en er zaten allemaal vliegen op. Wij sprongen natuurlijk uit de auto, want we wisten dat Dr. Mertens dit niet zomaar weg zou gaan zonder de man te helpen.
Het bleek dat de man een week geleden een stok in zn voet had gekregen. Hij had hem eruit gehaald maar t was heel erg gaan ontsteken. Dr. Mertens stuurde gelijk iemand om ergens zeep te gaan kopen. Toen het verband eraf werd gehaald schrokken we wel even. Er zat een gat bij zn wreef van ongeveer anderhalve cm doorsneden en er kwam pus uitlopen. De huid eromheen was ook helemaal verkleurd en zag eruit alsof het er elk moment af kon vallen. Er was al snel iemand terug met zeep en hij moest zn voet in een badje water met omo doen. Dit deed duidelijk heel veel pijn, maar de pokot mensen zijn hier niet zo kleinzerig en hij ga geen kik. Nadat Dr.Mertens zn vrienden en de arts van de dispenserie had geinstrueerd konden we weer verder gaan. We vroegen onderweg nog of hij dacht dat de man zijn voet wel zou helen. Dit zou nog een twijfel geval worden, want als er nog hout in zit moet hij geopereerd worden in kapenguria.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
