Opa's aan de macht

Vandaag gingen we weer naar het ziekenhuis in Kapenguria. Willem de co-assisten van Ortum was er ook. We waren er om 9 uur, maar er was helaas nog niemand te bekennen. Even later hadden we Dr. Mertens gevonden, maar die bleek nog bezig met zijn presentatie dus dat ging nog wel even duren. Samen met Judith bleef ik wachten totdat we hem konden spreken en de rest ging in de zon liggen. Er liepen wel steeds mensen in en uit het lokaaltje om hun telefoon op te nemen, dat vindt ik nog steeds een rare gewoonte. In Nederland zou dat heel onbeleefd zijn, maar hier zijn ze ook nog niet zo gewend aan deze apparaten. Na ongeveer een uur konden we hem eindelijk spreken en toen kregen we te horen dat we zelf maar wat moesten gaan rondlopen. Aangezien het ziekenhuis niet zo groot is verdeelde we ons in groepjes van 3 en gingen we naar de verpleegzalen. Er zijn er in totaal 8 en er kunnen ongeveer 15 mensen per zaal liggen.
Als eerste ging ik met mijn groepje naar de mannenafdeling. De broeder was net bezig met de wonden verschonen en we mochten meekijken. Hij vertelde dat er vanwege de staking nog steeds geen artsen zijn en dat hij alles alleen moet doen. Er lagen vooral mannen met trauma's op de afdeling. De meeste door een verkeersongeluk of een ruzie. Zo was er een jonge man wiens bovenlijf en een arm helemaal waren verbrand doordat hij bij een ruzie kokend water over zich heen gegooid kreeg. Elke dag werd de brandplek stevig geschropt met schoon water en werden de lossen velletjes eraf getrokken. Daarna werd er een bacterie werende zalf overheen gesmeerd. Het zag er echt heel pijnlijk uit, maar we hadden al ontdekt dat de Pokot mensen geen watjes zijn en hij gaf geen kick. Na de wonden ronde werden de medicijnen uitgedeeld door 2 zusters. Dit ging ook wel wat anders dan in Nederland. De potjes met pillen stonden los op een rijbaar karretje, waar ook de injectienaalden op lagen. De patïenten kregen los je pillen in de hand gedrukt en sommige hadden niet eens water om ze in te nemen. Behalve de antibiotica werd er niks geregistreerd.
Op de kinderafdeling was het ook best wel rustig en de zuster ging met ons langs de patiëntjes. De meeste hadden malaria of een luchtweginfectie. Het viel me op dat bij alle kinderen de ouders erbij zaten en ze ook verzorgde. Er waten ook isolatie kamers, daar zijn we niet in geweest want daar lagen kinderen met TB. We vonden het wel heel goed dat ze er waren.
Na de lunch gingen we op zoek naar iets waar we konden meekijken. Ik raakte aan de praat met een paar mensen van de gipskamer. Deze zaten een beetje te wachten totdat er patiënten kwamen. Ze waren heel erg geïnterreseerd hoe het er bij ons aan toe ging. Na een tijdje kwam er een klein meisje met haar vader. Het bleek dat ze haar armpje had gebroken net bij haar elleboog. De clinical officer keek even naar de foto en vertelde de vader dat het gegipst moest worden. Het bleek dat de vader toen weer eerst ergens de benodigde materialen moest betalen voordat ze konden beginnen. Gelukkig was hij snel terug en kreeg het meisje snel een spalk. Het was trouwens echt heel flink, ze huilde alleen toen ze aan haar arm gingen trekken.
Er was verder niet veel meer te zien. Ik heb nog wat hecht knopen geleerd tijdens het wachten. Om half 4 gingen we weer richting het hotel.
We moesten om 5 uur weer aanwezig zijn bij de ouderen meeting. In dit land bestaan er nog een soort van dorpsoudsten. Dit zijn opaatjes die eens in de zoveeltijd met elkaar gaan vergaderen over de problemen die er zijn en hoe ze die willen oplossen. Wij moesten natuurlijk ook even voorgesteld worden. Het was best grappig om bij te wonen, alleen jammer dat het meeste niet in het engels was. Iedereen hield speeches en de belangrijkste kwam na elke speech om te reageren. Ook wij moesten wat zeggen en Ton had iets moois voorbereid.
s'Avonds bij het eten viel de stroom uit, dus werden de olielampen erbij gehaald. We hadden deze keer zelf guacamole gemaakt omdat we de rijst met beef een beetje zat waren. Het was heel erg donker buiten waardoor je heel veel sterren kon zien. Toen zijn we nog op de grond gaan liggen op het pleintje van het hotel om sterren te kijken.